Met een bijsmaakje

Vrijdag, 8 juli 2016

Eurocommissaris Timmermans baarde deze week wat je noemt opzien met zijn felle betoog in het Europees Parlement. Met zijn bekende welsprekendheid veegde hij de vloer aan met de Britse politici die het vuurtje van de Brexit hebben aangestoken en die, nu het uitslaande brand is geworden, in allerijl het hazepad hebben gekozen. Europarlementariër Farage kon hij direct aanspreken, maar de uitbarsting was misschien nog wel meer tegen opperflapdrol Boris Johnson gericht.

Het was een betoog met passie – helaas een al te vaak misbruikt woord, maar in dit geval wat mij betreft op z’n plaats – zonder dat het larmoyant of sentimenteel werd. Dat is altijd een gevaar bij dergelijke betogen, en ook Timmermans kan qua sentimentaliteit wel eens uit de bocht vliegen. Eindelijk weer eens een politicus die zich niet opstelt als grijze muis of kleurloze bureaucraat, maar duidelijk kleur durft te bekennen. Mooi toch?

Ja, mooi, dat vind ik echt, zeker het begin van het verhaal. Wel jammer dat het uitliep in een overdadige steunbetuiging aan Commissie-voorzitter Jean-Claude Juncker, iemand die volgens verschillende Brusselse bronnen niet altijd optimaal functioneert, om het netjes te zeggen. Bij herhaald bekijken moest ik ineens aan cabaretier Wim Sonneveld denken (de oudere jongens en meisjes kennen ’m nog wel), en dan vooral aan de conference ‘De Jongens’ waarin hij vakkundig de vriendjes van z’n dochter demonteert. Gedenkwaardig is vooral de zin: ‘En ik heel link: ik begon ’m te prijzen. Ik prees ’m regelrecht het graf in.’

Als we ervan uitgaan dat het niet-optimale functioneren van Juncker ook op aan het vallen is in de kringen die ertoe doen – regeringsleiders en zo – dan is het toch mooi dat z’n vicevoorzitter zo uiterst loyaal is en volstrekt niet geneigd is om hem een mes in de rug te steken. Maar ja, als je eenmaal het beeld van Sonneveld op het netvlies hebt, dan kijk en luister je toch wat anders naar zo’n vurig pleidooi ten gunste van iemands politieke baas. Het betoog heeft ineens een bijsmaakje.

Onterecht misschien, maar politiek is en blijft een krokodillenbedrijf – met welsprekende krokodillen, dat wel.






Maurits van den Toorn
Journalist en redacteur


Meest recente blogs



Meest recente foto's



Meest recente publicaties