Vinyl

Donderdag, 18 april 2019

Het is zo langzamerhand behoorlijk ouderwets of zelfs oubollig om nog cd’s te kopen. Vinyl moet het wezen, anders ben je niet meer eigentijds en modern, om niet te zeggen hip. De platenzaken die er nog zijn haasten zich om de sector vinyl uit te breiden en prominent vooraan in te winkel te plaatsen, terwijl de cd’s als een soort dirty pictures naar een onopvallende plek achterin de zaak verhuizen. Ze worden nog net niet op aanvraag (‘Psst! Heb je misschien…’) onder de toonbank verkocht, maar misschien gaan we ook dat nog meemaken.

Nou, dan maar oubollig, want ik ontsteek niet in groot enthousiasme om die terugkeer naar vinyl. De – vermeende – betere geluidskwaliteit betwijfel ik sterk, en ik ben zeer benieuwd hoe de enthousiastelingen van nu over pakweg vijf of tien jaar tegen hun vinylverzameling aankijken – aanluisteren is misschien een betere term – als die ruimschoots is voorzien van kraakjes, tikken en hangers. Een van de verbeteringen van de cd was indertijd juist dat je van dergelijke mechanische beschadigingen af was. Tegen de tijd dat de huidige vinylliefhebbers met dergelijke slijtageverschijnselen te maken krijgen, zal de cd misschien worden herontdekt en als iets geheel nieuws worden omarmd. Overigens nuanceerde NRC Handelsblad onlangs de populariteit van vinyl, want volgens de krant zouden er nog steeds drie keer zoveel cd’s als lp’s worden verkocht.

Dat de zucht naar vinyl een hype is wordt m.i. bevestigd doordat er op klassiek gebied maar heel weinig op vinyl verschijnt en nog steeds het meeste alleen op cd, een aantal evergreens uitgezonderd. Natuurlijk is klassiek in de meeste landen een nichemarkt – met als uitzondering Duitsland, en zelfs daar is de klassieke markt veel kleiner dan de markt voor andere muzieksoorten – maar zou misschien tóch, eventueel, heel misschien, de geluidskwaliteit daarbij een rol spelen en het artwork van de hoes iets minder belangrijk worden gevonden?

Ondertussen slaagt de o zo zielige muziekindustrie er wel in een ragfijn spel te spelen door drie of soms zelfs vier keer geld voor het hetzelfde product te vragen en vaak ook te krijgen. Als voorbeeld het onlangs heruitgebrachte White album van de Beatles: in de jaren zestig en zeventig kocht je dat als liefhebber van de Betere Popmuziek eerst natuurlijk als dubbelelpee, daarna kon je ’m in de jaren tachtig en negentig op cd aanschaffen, vervolgens begin deze eeuw als geremasterde cd (wat echt behoorlijk veel uitmaakte, zeg ik zonder sarcasme) en nu wederom, geremasterd en wel, weer op vinyl met een persing van maar liefst 180 gram. En natuurlijk wel elke keer full price. Ik pas inmiddels en ik denk niet dat veel andere industrieën erin slagen zo’n fraai verdienmodel in de markt te zetten.

Overigens heeft die terugkeer naar vinyl natuurlijk één voordeel. Ook de jongeren van nu zullen ooit begrijpen wat er wordt bedoeld als er van iemand die steeds hetzelfde verhaal vertelt wordt gezegd dat ‘de naald in de groef blijft hangen.’ Mooi dat dergelijk cultuurgoed bewaard blijft.




Maurits van den Toorn
Journalist en redacteur


Meest recente blogs



Meest recente foto's



Meest recente publicaties