Getuigenispolitiek

Zondag, 25 juni 2017

De kabinetsformatie klotst voort, met eindeloze deining. Na ruim honderd dagen hoor je wel eens wat gemor dat het allemaal zo lang duurt – en dat terwijl we in Nederland toch een traditie hebben als het op de lengte van kabinetsformaties aankomt. Formeren is immers elimineren, formeren is faseren en formeren is ook dineren, zo weten we sinds kort. Gelukkig hebben we veel werkwoorden die eindigen op -eren, dus voorlopig zijn de rijmpjes nog niet op.

Het land draait ondertussen gewoon door en lijdt niet merkbaar onder het uitblijven van beleid. Zo’n beleidsluwe periode blijkt best te kunnen en is ook nog eens prima voor de schatkist. Bovendien is er gewoon een kabinet dat kan handelen als de nood echt aan de man komt; dat het demissionair is doet er niet zoveel toe. Sterker nog, minister Asscher pakt zijn eerder controversieel verklaarde wetsontwerp over langer ouderschapsverlof voor de partner van de moeder van een pasgeborene gewoon weer op.

Merkwaardig in deze formatie is vooral het handelen van de partij/fractieleiders Klaver en Roemer. Klaver heeft de handdoek in de ring gegooid rond een nog niet bestaande en daardoor per definitie nogal schimmige Europese deal rond vluchtelingen. Daarmee heeft hij de kans laten lopen om het milieubeleid van de komende jaren mee aan te sturen. Zouden 959.000 mensen die op Klaver c.s. hebben gestemd er blij mee zijn dat de mogelijkheid is weggegooid om wérkelijk invloed op de gang van zaken te hebben?

Van Klaver en GroenLinks kun je nog zeggen dat ze het geprobeerd hebben, maar SP-leider Roemer heeft zich van tevoren al buiten het speelveld geplaatst, omdat hij in zijn eigen woorden niet ‘de bijwagen in een rechtse polonaise’ wil worden. Een mooie one liner, maar daarmee heeft hij de bijwagen vakkundig in de remise gerangeerd en is het zeker dat er geen wezenlijke aanpassingen van de ziektenkostenverzekering komen, om een onderwerp te noemen waarmee de SP de verkiezingen inging. Door mee te doen in een kabinet kun je lang niet alles maar toch wel iets van je doelstellingen realiseren, door niet mee te doen kun je met zekerheid niets realiseren. Ik durf aan te nemen dat zeker een deel van de ruim 955.000 SP-stemmers dat teleurstellend vindt.

Beide partijen hebben zich door hun opstelling gereduceerd tot pure getuigenispartijen die langs de zijlijn de zuiverheid van hun beginselen kunnen belijden en de handen in onschuld kunnen wassen als er ‘rechts’ beleid komt waar ze het niet mee eens zijn. Bejubeld worden door een zaal vol enthousiaste jongeren is leuker dan vuile handen maken in een regering, maar is dat de bestaansreden van een politieke partij?

Klaver en Roemer zullen niet worden herinnerd als mannen die het verschil hebben gemaakt. Grote kans dat ze over pakweg een halve generatie helemaal niet meer worden herinnerd.




Maurits van den Toorn
Journalist en redacteur


Meest recente blogs



Meest recente foto's



Meest recente publicaties