Voortgaande ontluistering

Zondag, 30 oktober 2016

En weer is er een boek over het Koninklijk huis verschenen en weer zijn de rapen gaar. Net op het moment waarop je je begon af te vragen of er eigenlijk nog wel wat te onthullen viel, komt er weer van alles aan het licht dat tot dusverre zorgvuldig was toegedekt. Van het ooit zo bejubelde ‘drievoudig snoer God – Nederland – Oranje’ is zo langzamerhand hooguit een rafelig touwtje over.

Dat Bernhard een parvenu zonder centen was – van recente adel, eigenlijk een Emporkömmling – die erin slaagde met Juliana een goede en vooral rijke partij aan de haak te slaan wisten we al uit de boeken van Aalders en Van der Zijl. En dat Juliana wegliep met de van lotje getikte Greet Hofmans en allerlei andere halvegaren was natuurlijk ook al bekend uit boeken van onder meer Fasseur, Giebels en Daalder (in zijn Drees-biografie).

Het opmerkelijke is dat elke nieuwe publicatie scherper van toon is en wéér nieuwe onfrisse zaken aan het licht brengt. Pluimstrijkerige werkjes als de ‘biografieën’ – eigenlijk hagiografieën waarvan het glazuur van je tanden springt – van prof. Waterink over Juliana of Alden Hatch over Bernhard hebben gelukkig hun tijd gehad.

Uit de nieuwe Juliana-biografie van Jolande Withuis blijkt dat het allemaal nóg grotesker en nóg gekker was dan we al wisten. Dat Bernhard erg goed voor zichzelf zorgde was bekend, dat zijn ‘graaien’ niet beperkt bleef tot dollarbiljetten maar zich ook uitstrekte tot minderjarige logees op Soestdijk is nieuw (en niet alleen voor mij, zo blijkt uit de vele reacties daarop). Het is het gedrag van een patser die weet dat hij toch overal mee wegkomt, het is Trump avant la lettre in de Baarnse bossen. En het gedweep van Juliana met Hofmans c.s. ging ook een stuk verder dan we eerder konden lezen, net als de aspiraties van de hele kliek. Withuis heeft het over een sekte, wat me een goeie kwalificatie lijkt.

Als je goed tot je laat doordringen wat er allemaal wordt verteld, dan kun je bijna niet anders dan het hele fenomeen monarchie vaarwel wuiven. Je moet toch af van zo’n systeem waardoor je als land opgezadeld kunt raken met een langdurig disfunctionerend staatshoofd en een corrupte echtgenoot. En de minister-president van dienst moet de boel telkens maar zien recht te breien, alsof er geen belangrijkere zaken zijn dan hofconflict nummer zoveel.

We zijn met de Oranjes niet bepaald verwend: Willem I bezorgde het land een staatsschuld waarbij die van het huidige Griekenland verbleekt, Willem III alias koning Gorilla was een ongericht projectiel die alles en iedereen schoffeerde, Wilhelmina lapte gedurende haar Londense verblijf alle grondwettelijke regels en verplichtingen aan haar laars en Juliana deed herhaaldelijk hetzelfde. Beatrix lijkt tot dusverre de gelukkige uitzondering op de regel, want hoe het met onze huidige koning verder gaat moeten we nog maar afwachten. De gang van zaken rond het vakantiehuis in Mozambique geeft te denken.

En als we dan vaarwel tegen de monarchie zeggen, dan zijn we meteen ook af van alle vlijers pluimstrijkers, hielenlikkkers en kontkruipers, vaak zelfs met een goede opleiding en hoge functie, die hun intellect en kritische zin in het keukenkastje bij de aardappels opbergen zodra ze zich in de nabijheid van iemand van koninklijken bloede bevinden.




Maurits van den Toorn
Journalist en redacteur


Meest recente blogs



Meest recente foto's



Meest recente publicaties